Slangenjacht

Ondertussen een gesprek gehad met Fulgence, de computerleerkracht in ADEN (African Development Education Network) over het herwerken van de cursus informatica in het kader van mijn innoverend project.
Er is een cursus beschikbaar van het ministerie. Deze is echter heel uitgebreid (en eerder onoverzichtelijk...). Ik heb ondertussen de leerstofinhouden aangepast (en van de 70 paginas die voorzien waren er 30 gemaakt), instructiefilmpjes gemaakt, ...
De eerste versie van de cursus is bijna af. Daarna staat een vergadering met Fulgence gepland en kan ik een eindversie uitwerken van de cursus.

Vorige week hebben we België voorgesteld (een van de opdrachten van onze school). We bespraken kort het schoolsysteem, enkele bekende Belgen, grote steden, ... Er kwamen zo'n 260 leerlingen op af. Achteraf konden de leerlingen vragen stellen. Zo vroegen ze wat het economisch systeem is in België, wat België doet ivm de milieuproblematiek, ... We kregen ook veel vragen omtrent de kolonisatie van Congo. Deze donkere periode uit onze vaderlandse geschiedenis roept blijkbaar nog wrokgevoelens op bij de bevolking hier en er kwam een wat vreemde sfeer in de vragenronde... Gelukkig kwamen er snel wat "luchtigere" vragen, waardoor de sfeer terug gemoedelijker werd.
Zo kwamen er vragen zoals "What is the brideprice in Belgium?" Ze schrokken een beetje toen we zeiden dat je bij ons niets moet betalen voor je vrouw (we probeerden Sara te verkopen, zonder succes...).

Vorige week kregen we ook een mail met de boodschap dat we donderdag (gisteren) moesten verhuizen. We nemen onze intrek in Mjimwema, waar we samen met de nursus nog drie weken zullen verblijven. Voor de opdrachten die ik nu nog moet doen is dit beter, dichter bij ADEN center, vlakbij Aqua Lodge (waar internet is), ...
De avond voor de verhuis verliep allesbehalve rustig. We waren een film aan het bekijken in de livingroom tot we buiten lawaai hoorden. We gingen kijken en er zat blijkbaar een slang... Deze had zich verstopt in de planten in de binnenkoer en moest gevangen worden.
De broeders liepen rond met stokken, zaklampen en stenen. Iemand joeg de slang de planten uit met een lange stok, waarna de anderen er met stenen naar gooiden. Uiteindelijk werd de slang gevangen (het bleek een cobra te zijn van anderhalve meter lang) en konden we gaan slapen.

De komende weken zal ik me vooral bezighouden met mijn innoverend project en enkele resterende taken voor school. Zoals sommigen wellicht al vernomen hadden waren er enkele problemen in verband met ons visum. Dat verliep twee dagen voor onze terugvlucht waardoor we even naar Burundi zouden moeten om een nieuw visum aan te vragen.
We hoorden dat het goedkoper zou uitkomen om gewoon een vlucht enkele dagen vroeger terug te nemen.
We zullen dus zaterdag 21 mei terugkomen in plaats van dinsdag de 24e

Groetjes,
Matthias

Dr. Livingstone I presume?

Vrijdagavond hadden we een afspraak met de lectoren van onze school die hier de afgelopen week op bezoek waren.
We gingen iets drinken in Lake Tanganyiakahotel en bespraken de voorbije stage, de mogelijkheden voor studenten die volgend jaar komen etc.

We namen een taxi richting Newman en gingen slapen... althans dat was het plan. Toen ik in de gang voor mijn kamer aankwam zag deze er nogal nat uit. Ik deed mijn kamerdeur open en zag dat deze meer weg had van een zwembad dan van iets anders...
Ik had blijkbaar deze ochtend, toen ik de kraan opendraaide en vaststelde dat er geen water was, deze open laten staan en toen later die dag de elektriciteit (en de pompen voor het water) terug in werking schoten was die kraan dus beginnen lopen (en blijkbaar sneller dan dat het afvoerputje het water kon slikken).
Achteraf bleek dat ze de hele school zonder water hadden moeten zetten, omdat ze niet op mijn kamer konden (deze was op slot) en ze dus wel doorhadden dat mijn kraantje nog openstond...

Die avond nog een aftrekker genomen en het water door de gang naar buiten proberen trekken. Mijn valies die op de grond stond met mijn kleren (ik heb geen kasten op mijn kamer) kletsnat, evenals mijn kleren. Ik heb er een paar opengehangen en ben dan maar gaan slapen.
Tegen de volgende ochtend was mijn kamer zo goed als droog (in de gang en de eetzaal lagen nog wat plasjes...)
Sindsdien let ik er dus altijd wel op dat mijn kraantje dichtgedraaid is als ik vertrek :)

Zaterdagochtend met de nurses en de lectoren naar Livingstone memorial gegaan. Op deze plaats sprak Stanley de beroemde woorden "Dr. Livingstone I presume?". Niet dat er veel meer over te vertellen valt. We kwamen een gebouw binnen waar de gids ons vroeg van even te wachten. We keken wat rond en zagen enkele foto's en 2 beelden die Stanley en Livingstone moesten voorstellen (hun ledematen hingen er ver af...). Na een uur te hebben gewacht en er nog steeds geen gids was gekomen om ons rond te leiden zijn we dan maar doorgegaan... Veel meer dan de beelden en de foto's die we zagen was er toch niet te zien...

Zondag zijn we voor de verjaardag van Lien en mij gaan eten in Kigoma Hilltop Hotel. Vrij toeristisch en chique restaurant met een park errond (met 'wilde' apen en zebra's). Daarna gingen we zwemmen in het meer aan de Aqua Lodge.

Maandag voor de laatste keer naar Mwandiga Secondary school gegaan. Ze hadden ondertussen ook golfplaten langs de binnenkant tegen de ramen gezet, ik vermoed tegen zonlicht op de schermen en eventuele slagregen. Ze gaan dus wel zorgzaam om met hun computers.
De cursus en installatiecd-roms zijn achtergelaten, de leerkrachten "opgeleid", de computers werken naar behoren, ... Hopelijk blijft dit allemaal zo tot ik terugga (maandag 9 mei).

Dit wil dus ook zeggen dat mijn lessen erop zitten (afgezien van nog enkele lessen op Newman High school en de workshop in ADEN center ). De komende 6 weken ga ik dus vooral spenderen aan mijn innoverend project (een cursus visualiseren, instructiefilmpjes bij maken, ...). Gisteren de ruwe versie van de cursus gezien, 360 pagina's... ik ga er dus mijn werk aan hebben.

Liefs
Matthias

Fried computer

Maandag terug naar Mwandiga Secondary school gegaan (vorige week vertrokken met 3 werkende computers). De generator en de stopcontacten werden aangezet (Engels systeem met schakelaar per stopcontact) en er schoot een vlam uit de computer waar ik bij stond. Ik schrok vrij hard, tot groot jolijt van de technieker van Mwandiga die me een high five kwam geven...
Ikzelf kon er minder mee lachen, want nu werkten er dus nog maar 2 computers... De generator produceert wisselstroom ("pieken" dus) maar er zijn geen transistoren of aarding waarlangs een eventueel teveel aan stroom kan wegvloeien. De voeding van de computer was dus "gefried"...
Aangezien meer dan de helft van de computers niet werkten door een probleem met de ventilatie had ik dus in principe "wisselstukken" genoeg. De voeding werd vervangen en we hadden weer 3 werkende pc's...

De volgende dag wou ik nog minstens 1 computer extra installeren. Het was weer een heel gepuzzel op zoek naar werkende onderdelen etc. De pinnetjes van de ventilatoren van de processoren waren bij de meeste computers afgebroken (dat was dus waarom ze niet werkten) en volgens ons waren het dus al minderwaardige computers (met productiefouten?) die ze naar hier opgestuurd hadden.
We konden de pinnetjes vervangen en konden zo de ventilator goed vastpluggen.
Toen ik dinsdag vertrok werkten er 'maar liefst' 5 computers. Eens benieuwd hoeveel computers er nog werken als ik volgende week maandag terugga...

Ik heb wel het gevoel dat ik veel bijleer. In België haal je niet zo snel een pc uiteen, hier zit ik aan een gemiddelde van 5 à 6 computers per dag.

Het lesgeven zelf begint ook te lopen. Er is heel wat verschil in vaardigheden die de leerkrachten al onder de knie hebben.
Sommigen hebben nog nooit met een muis, toetsenbord, ... gewerkt en wisten niet waarvoor dit diende. Anderen hadden al een cursus gevolgd en hadden de basics al mee. Ik beperk me hier ook enkel tot de zaken die nuttig zijn die ze weten/kunnen voor het onderwijs:
Word:: kort de interface overlopen, een brief typen, de opmaak wat aanpassen, afbeelingen invoegen, bestanden opslaan, ...
Excel: Klaslijsten digitaliseren, punten ingeven, laten rangschikken, cellen samenvoegen, opmaak, enkele functies (minimum, maximum, gemiddelde, ...)
PowerPoint: Dia's bijvoegen, tekst en afbeeldingen invoegen, thema aanpassen, lay-out wijzigen, ...

De leerkrachten zijn een dankbaar publiek, de meesten van hen zien wel de toekomst en het nut van computergebruik in. Zo zijn ze al begonnen met hun klaslijsten te digitaliseren (Excel). Ik heb dus wel het gevoel dat ik hier zinvol werk verricht.

De mappenstructuur begint ook te lukken (voordien sloegen ze alles op op het bureaublad) en ook de virusscanner krijgt de nodige aandacht. Als er al leerkrachten zijn die een stick meebrengen staat deze altijd vol met virussen...

Op Newman lopen de lessen minder vlot... Vorige week vielen er al een heel aantal lessen weg wegens geen elektriciteit. Als er dan al eens elektriciteit is, is de sleutel soms kwijt (drie kwartier gezocht naar een sleutel) of komen de leerlingen soms niet opdagen. Dit komt doordat de lessen informatica gepland zijn tijdens hun namiddagactiviteiten (studie, sport, ...) en waarschijnlijk niet goed gebrieft zijn...
Ondertussen heb ik wel al 24 lesuren gegeven (we moeten er maar 30 doen) en als ik de uren permanentie ook zou meetellen zit ik aan 38lesuren...

Ontwikkelingshulp werd op voorhand voorgesteld alsof je bergen zou kunnen verzetten. Soms heb ik meer de indruk dat ik hoogstens een steentje enkele meters verder schup... In het begin had ik het hier (zoals jullie in vorige blogberichten wel konden lezen) moeilijk mee, maar ondertussen is de "aanpassing" al gekomen. Ik heb dan nog het geluk dat ik hier iets tastbaars kan achterlaten (de twee computerklassen, cursus etc.).
Ik ga volgende week maandag nog 1 keer naar Mwandiga om les te geven aan de leerkrachten en dan de week voor we hier vertrekken ook nog eens om eventuele problemen/vragen op te lossen.

Voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje...

Groeten
Matthias

alive and kicking

Het is alweer even geleden sinds mijn laatste blogbericht. Dit heeft alles te maken met het feit dat elektriciteit en internet hier geen evidentie zijn… (Ook met het feit dat ik niet elke dag richting Aqua Lodge kan gaan om op internet te gaan)

Even een stand van zaken: 4 computers in Newman High school werken volledig en naar behoren (Windows XP en Office 2003). Dit heeft heel wat puzzelwerk met zich meegebracht: verschillende componenten (processoren, harde schijven, Cd-romstations…) moesten getest en/of vervangen worden. Een tijdrovende bezigheid… Maar ondertussen zijn er dus wel 4 computers “alive and kicking” *

Gisteren ben ik begonnen met les te geven aan de Newman High school (Informatica in de namiddag, groepjes van 10-15 leerlingen). Volgende week gaan we België (bestaat dat nog?) voorstellen aan de leerlingen hier, een taak van school uit –alsof die leerlingen hier daarop zitten te wachten…-

In Mwandiga is het deze week vakantie, dus daar zitten we pas volgende week terug (daar werken 3 computers, hun generator kan er niet meer aan…).
Ik stel mezelf soms de vraag “wat als ik weg ben?”. Er zijn enkele leerkrachten die ik in principe kan opleiden (in de mate van het mogelijke op de korte tijd dat ik hier maar ben) en leren werken met bv. Virusscanners, back-ups leren maken, …

Ik zou ook een bundel achterlaten (cursus met de basics van hardware, Word, PowerPoint, opzoeken op het internet, …) en enkele installatiecd-roms. Verder is hier ook vooral nood aan structuur; de bureaubladen staan vol met opgeslagen bestanden en –niet werkende- snelkoppelingen etc. Er is dus nood aan een werkende en doordachte mappenstructuur (en hen hier zelf ook mee leren werken).
Ondertussen kreeg ik hier ook een nieuwe opdracht: een bestaande cursus visualiseren. De cursus hoe hij nu is is nogal droog en niet-geïllustreerd. Het is de bedoeling dat ik deze aanpas met afbeeldingen, screenshots, instructiefilmpjes, … Begin mei mag ik ook enkele workshops PowerPoint geven in ADEN center ( )

*”alive and kicking” betekent hier zoveel als “dienen waarvoor ze ontworpen zijn”. Alle pc-onderdelen hebbenhun houdbaarheidsdatum al lang overschreden. In feite doet dat er ook niet toe, ze kunnen nog dienen en elke dag dat ze meegaan is mooi meegenomen…
In België, als iets kapot is, kopen we gewoon iets nieuws. Hier worden dingen gebruikt en hergebruikt. Nieuw lijkt hier “not done”.
Deuren van containers zagen we al ingemetseld in een gebouw, containers doen dienst als winkeltje, kerstversiering wordt het hele jaar door als decoratie gebruikt, …
Kleren verslijten hier ook heel snel, ze kruipen vol met het rode stof dat je hier veel hebt en door met de hand te wassen lijken ze ook sneller uit te rekken. Maar, ze dienen waarvoor ze moeten dienen, dus worden ze gewoon gedragen, gescheurd of niet…
In België is het ‘hip’ om bv. het nieuwste voetbaltruitje te hebben, liefst nog met de naam erop van je favoriete speler van die ploeg. Hier lopen sommigen bij wijze van spreken 3 ploegen achter als je afgaat op de naam op hun truitje. De Engelse competitie is hier trouwens heel populair, soms kan je zelfs Champions League wedstrijden gaan zien op tv in de dorpjes hier (een tijdje geleden speelden ze tegen “Masele”, ik vermoed dat het Marseille was…).

Krijg nu ook geen beeld van dat de mensen hier met lompen aan hun lijf lopen, integendeel! De mannen die naar school gaan of gaan werken dragen een lange broek en een gekleed hemd. Korte broeken zijn –ondanks de warme temperaturen- voor kinderen.
De schoolgaande jeugd draagt een uniform, waarin op gebied van kleuren heel wat variatie zit tussen de verschillende scholen.
De vrouwen dragen dikwijls mooie doeken (kanga), waarin ze zichzelf –en eventuele baby op de rug- inwikkelen.
Deze week zat er een minibaby’tje met ons op de daladala, we gokten dat het amper een maand oud was. We waren waarschijnlijk de eerste muzungu’s die het ooit gezien heeft (mocht ze kunnen spreken hebben, we hadden het waarschijnlijk mogen horen…)

Ons Swahili blijft –doordat we op school in het Engels lesgeven- vrij beperkt tot de basis (begroetingen, eten/drinken bestellen, …). Ik ben mezelf wat aan het leren tellen, handig om eventueel af te bieden (vinden ze hier geweldig, als we de prijs van iets vragen krijgen we er altijd “but a discount is possible” bij te horen).

De plaatselijke keuken begint me ook aardig te bevallen. Na een lange werkdag begin ik zin te krijgen in rijst met bruine bonen (stillen het hongergevoel). ’s Ochtends grijpen we ook sneller maar de mandaza dan naar de gewone boterhammen (die er heel soms zijn). Als we in Aqua Lodge zijn gaan we ’s middags chips mayay gaan halen of chiappati’s aan een kraampje onderweg.

Via een applicatie op de blog kan ik zien hoeveel keer de pagina al geladen is. Ik schrok er eerlijk gezegd van op hoeveel de teller stond (ongeveer 1500). Ik heb er geen idee van of de blog overzichtelijk of leuk om lezen is. Voor een chronologisch overzicht van onze activiteiten hier kan ik Lien haar blog aanbevelen, zij schrijft elke avond een dagverloop, wat ik niet kan omdat ik hier geen eigen laptop ter beschikking heb...

De verhalen komen soms misschien nogal moralistisch over, wat zeker niet beledigend bedoeld is. Het zijn gewoon indrukken die ik hier opdoe en vragen die ik mijzelf stel als ik hier rondkijk. Ik weet ook niet in welke zin deze reis en ervaringen mij of mijn visie op bepaalde zaken zullen veranderen...

Groeten

Matthias

Stripping and twisting in Africa

“piece of cake” dacht ik toen ze me vroegen om een computerklas te installeren. Nieuwe computers, stonden al een jaar in het bureau van de directeur (ingepakt in de originele dozen, bedekt onder een laag rood stof)

Makkelijke opgave… althans in België… probleem 1: elektriciteit.
Toen ik de bibliotheek van de school (hier moesten de computers geïnstalleerd worden) binnenkwam hingen er twee losse ontstripte draadjes aan de muur te bengelen. Ze beloofden me dat tegen maandag daarna er stopcontacten gingen hangen…

Maandag kom ik binnen en er hangen inderdaad 3 stopcontacten! Ondertussen werd er af en aangelopen met bussen benzine. Aan de losse draden aan de muur waren twee andere gestripte draden getwist (gevlochten). De bedrading binnen was verbonden met een generator (tot de nok gevuld met benzine) die ze naar buiten droegen. Ze zetten hem aan en 5 minuutjes later was er stroom…

De eerste computers worden uitgepakt. Ze zien er nieuw uit, worden aangesloten op de stopcontacten. Lampjes beginnen te flikkeren, goed teken… 30 seconden, daarna niets meer… Nieuwe poging, hetzelfde verhaal…
Ik controleer de bekabeling, niets abnormaals. We sluiten een andere computer aan op hetzelfde stopcontact, deze doet net hetzelfde. Een derde computer wordt aangesloten, deze werkt wel… vreemd! Het probleem ligt dus al niet aan de stopcontacten, dus moest er iets mis zijn met de (nieuwe) computers zelf.
Ik haal de vorige computers open en zie dat de koeling van de processor los hangt! Als je een computer aanzet, begint de processor te werken en wordt warm, daarom moet hij gekoeld worden door een aparte ventilator. Als de temperatuur te veel stijgt (bij deze computers boven de 85°) dan schakelt de computer zichzelf uit, dat was dus het probleem.

We besluiten gewoon even verder te zoeken naar drie computers met werkende ventilator (de andere bekijk ik een andere keer wel, een nogal raar en volgens mij verkeerd gemonteerd kliksysteem op het moederbord).
Er bleek nog geen besturingssysteem te zijn geïnstalleerd op de computers, dit had ik niet bij, dus werk voor morgen…

De volgende dag teruggegaan met de installatiecd-roms van Windows. Een van de drie computers die de vorige dag werkten had alweer de geest gegeven… Op de twee andere lukt het me wel om er een besturingssysteem op te zetten en ook Office (2007) wordt geïnstalleerd.
Tijdens de installatie die enige tijd duurde praat ik wat met twee leerlingen van Mwandiga die me zijn toegewezen om te helpen etc. Ze hebben nog nooit een computer gezien laat staan mee gewerkt.
Tegen de middag keer ik terug naar Newman High School, een tocht van een uurtje wandelen (ik besluit de “shortcut” te nemen, aardeweg tussen de huisjes door, scheelt een kwartier in tijd) .

“Muzungu!”
*zwaai* “jambo!”
*zwaai* “jambo!” *lach*
*lach*
 Kindjes lopen uit hun huisje, roepen elkaar, vier kindjes worden er tien, vijftien, … en maar zwaaien en lachen

Enerzijds een leuk gevoel, anderzijds besef je wel hoe een gemiddelde aap in de zoo zich moet voelen… Van kindjes kan ik het goed verdragen - ze klinken ook eerder verwonderd dan spottend- maar als de volwassenen het je naroepen heb je toch een wrang gevoel… Ik weet ondertussen al wel dat ik blank ben, maar ik ga op de Meir toch ook niet tegen elke kleurling gaan roepen? (mochten er mensen dit wel willen uitproberen, die mogen hun bevindingen altijd hieronder als reactie plaatsen)

Via de shortcut kom je door het “echte” Afrika. Wat me opvalt is de rol die het lichaam hier speelt. Bij ons draait veel rond het intellectuele, hier is vooral mankracht en handenarbeid van tel. Vrouwen lopen af en aan met hun kind ingewikkeld op hun rug, dikwijls nog met een kruik met voedingswaren op hun hoofd, mannen wandelen voorbij met een schop of mes onder de arm, ze rijden ook met een afgeladen volle fiets de heuvels over. Vrouwen geven de borst, gewoon langs de kant van de weg.

Eenmaal terug aangekomen in Newman wil ik hier verderwerken aan de pc’s (computerklas met 4 computers, waarvan er aanvankelijk maar een paar werkten). Geen elektriciteit… stom gevoel, wel willen, maar niet kunnen… Erg eigenlijk, het gevoel van te moeten wachten op iets dat in België zo vanzelfsprekend is, het zelfs niet gewoon zijn om rekening te moeten houden met zo’n zaken… De Afrikaan leeft vanuit het aanbod, niet vanuit de vraag: we eten wat er te kopen valt, niet wat we eventueel zouden willen of waar we zin in hebben…

Frusterend, ik wil hier echt iets doen maar voorlopig is het roeien met de middelen die hier maar aanwezig zijn. Confronterend te merken dat je mogelijkheden beperkt worden. Om een voorbeeld te geven: een van de computers die hier staan heeft een harde schijf van 2GB (de gemiddelde USB stick in België zit momenteel aan de 4-6GB). Ik installeer er een besturingssysteem op, waardoor er niet meer genoeg plaats is om Word, Excel, PowerPoint te installeren… (geen extra harde schijf voor handen om er eventueel bij te steken, zit weinig anders op dan te downgraden naar Windows 98, dan zou het wel moeten lukken om Office erbij te gooien).

Herinner je het begin van dit blogbericht, het zou een makkelijke klus zijn om de computers aan de praat te krijgen en te installeren... Dat is een van de dingen waar ik het de afgelopen dagen het moeilijkst mee had: verwachtingen bijstellen. Het was fout van mij om de omstandigheden hier met die in België te vergelijken, confronterend, frustrerend… maar ook leerrijk.
Alles “leeft” en “werkt” hier anders, dit is Afrika…

Newman High School en omgeving

6 maart 2011, deze nacht toegekomen in de Newman High School (voor de helse busrit, zie de blogs van de reisgenoten).
We mochten uitslapen van Chrisantus, de "principal" van de school.
Nadien kregen we een rondleiding door de school. Er zitten 400 lln, de meeste uit Kigoma zelf, ook een paar uit de dorpen rondom.

De klassen zijn van 50 leerlingen. De school heeft een aparte keuken voor de studenten en de broeders. Voor de leerlingen bestaat het eten voornamelijk uit geplette mais ( ), wat ze met hun handen op bolletjes kneden en eten en soms wat vis.

De school heeft ook een bibliotheek met per vak enkele boeken. De informaticaklas bevat... 4 computers, deze staan vol virussen (vroeger was hier internet, vandaar). Een van mijn taken bestaat er ook in om deze computers terug iet of wat op punt te krijgen.

Na de rondleiding trokken we het dorp in, op zoek naar de Aqua Lodge, een verblijfplaats van de broeders aan het Tanganyikameer. Hier is een keukentje, enkele slaapkamers voor de broeders, een privé-strandje, ... Hier hebben we ook toegang tot draadloos internet en kunnen we dus onze mails etc. checken.

Maandag 7 maart zijn we 's ochtends gaan observeren, geschiedenis in de Newman High School. We werden kort voorgesteld door de directeur (elke maandagochtend verzamelen de leerlingen voor het hoofdgebouw, waar dan de vlag gehesen wordt en ze het volkslied zingen) en mochten ook zelf ons kort voorstellen.
Het is hier nu vakantie, de studenten die hier nu zijn, zijn "pre-4th formers". Dit wil zeggen dat ze vorig jaar niet geslaagd waren voor hun nationale examens en nu een soort bijscholing krijgen. Op dit moment zitten er dus maar 120 leerlingen, vanaf volgend weekend zouden de anderen normaalgezien ook toestromen.
De hele klas had samen les: 120 leerlingen in een klaslokaal.
De les zelf ging over de verschillende stammen in Afrika voor de kolonistatie. Europese geschiedenis zien ze hier blijkbaar niet... Ik zal me dus moeten bijschaven (of meer informatica geven dan geschiedenis).

De manier van lesgeven is ook volledig anders dan bij ons: de leerkracht noteert alles op het bord (overschrijven van op zijn papiertje), de leerlingen schrijven over op hun cursusblok.
Dan legt de leerkracht kort de verschillende zaken die hij neerschreef uit. Tijdens het lesgeven is er geen interactie met de leerlingen, de leerkracht doceert de hele tijd. Soms vroeg hij wel eens "Isn't it?" waarop de klas volmondig "yes" antwoordde.

Na 80 minuten zat de les erop. We hadden nog een afspraak met Katrien De Westelinck in de Aqua Lodge. We wouden de daladala nemen, maar na een uur waren we nog niet meegenomen... Alle busjes zaten vol (gisteren was dat ook zo, maar werden we wel meegenomen, ze boden ons zelfs een zitplaats aan!)
Nkora (men van Katrien) kwam ons dan maar halen met de auto.

Na ons gesprek spraken we af met Karen, Anouk en Shanon om iets te gaan eten.
Op aanraden van Katrien zijn we naar het Hilltop Hotel geweest. Hier konden we een menu eten voor Tsh 15 000 (ongeveer 7euro). Op weg naar het restaurant passeerden we enkele zebra's voorbij (naar 't schijnt zaten er ook apen).
 De menu begon met soep. Het voorgerecht was een soort toast met groentjes etc. op. Als hoofdgerecht had ik een steak met frietjes, de rest fishfingers met frietjes.
We kregen een kommetje met lauw water en wat limoentjes erin om onze handen te wassen (poepchique hotel/restaurant met zicht op Tanganyiakameer).
Het nagerecht was een ananascrumble met een soort muntsausje. Daarna kregen we nog een tas thee aangeboden.

Terug naar de Aqua Lodge, nog Belgen leren kennen die hier verblijven. Iets te laat teruggekeerd naar Newman, het was al donker (de muggen steken dan) en had geen lange mouwen aan/bij...
Taxi genomen dan maar (daladala's reden niet meer). Na een platte band kwamen we dan toch aan op onze bestemming.

Dagboek bijschrijven en gaan slapen...

Groetjes
Matthias

contrastervaringen

Vrijdag vertrokken we naar Kigoma. Een busreis van 2 dagen en ongeveer 1200km. We stonden op om 3.45, nog snel even douchen en naar het busdepot gaan.

Grote chaos, heel veel volk (ondanks het vroege uur) die rond de vele bussen liepen. Uiteindelijk onze bus gevonden. De buitenkant leek vrij solide, we hadden plaatsen vooraan, kapotgezeten zetels, maar het zag er al bij al nog betrouwbaar uit.
De maatschappij was van ene meneer Wen Ying, een Japanner die rookte als een turk. We hadden geluk, want de grote baas reed zelf mee, een hele eer voor ons, als kleine Belg natuurlijk... Binnenin de bus hing een stikker met daarop dat ze van Jezus houden, van Liverpool en van Barcelona...

Het duurde een dik uur vooraleer we uit het busdepot waren, allerlei bussen vertrokken om 6u en reden tussen, door en voor mekaar, het was een hels getuut etc. Ondertussen waren de verkopers ook wakker geworden en werden door de ramen allerlei producten naar binnen gehesen om te kunnen verkopen (broden, stukjes suikerbiet, ...).
Toen we goed en wel vertrokken waren leek de bus ook vrij deftig te werken, wel hobbelig en bobbelig (zowat hetzelfde gevoel als toen ik vroeger met opa met de tractor meereed) en had de chauffeur net een ongeval weten te ontwijken.
We kregen twee zakjes koekjes en een drankje, wat een luxe...
De banen lagen er goed bij, wel veel verkeersbulten (waar de chauffeur soms echt over vloog). Om de twee uur was er een tussenstop voorzien (de stops zelf ga ik niet opsommen wegens te weinig tijd, te lezen op Lien haar Blog)
Bij een van de stops ontmoetten we Maai en Eva, twee Duitse meisjes die hier ook al enkele maanden waren en die ons ook enkele tips gaven over waar te gaan eten enzo.

Toen begon de ellende... De bus viel in panne... het probleem was vrij snel gevonden en ook snel opgelost, voorlopig althans... Ik ga de miserie van de busrit laten voor wat ze was (indien interesse kunnen jullie de anderen hun blog lezen)

De busrit was een vreemde ervaring, het leek alsof we op een troon zaten en de werkelijkheid onder onze voeten voorbijschoof...
We rijden verschillende dorpen voorbij, het verschil is enorm: lemen hutjes met strooien daken, longhouses, bakstenen gebouwen, waterputten, vrouwen met kruiken op hun hoofd, coca-colatrucks die voorbijrazen, ...

Op een van de pannes zag ik twee kindjes (vuil, versleten kleren) nieuwsgierig naar binnen kijken, blikken kruisten, een lach, een lach terug. Gemeend, verlegen, beschaamd... Een jongen stapt de bus op, even oud als de kindjes die buiten stonden... arm en rijk, zo dicht bij elkaar, de jongen gunde de andere kinderen geen blik... Het doet je nadenken en beseffen dat wie je bent en welke mogelijkheden je krijgt afhangen van waar je geboren bent etc. Zoals Orwell het omschreef: "All animals are equal, but some are more equal than others..."
En toch... de verbaasde blik van de 2 kinderen sprak boekdelen. Misschien zijn wij wel te veel verwend en kunnen we ons daardoor moeilijker verbazen over verschillende dingen...
Hun lach zal me lang bijblijven, net omdat hij zo oprecht was. Het roept mij persoonlijk ook vragen op over wanneer je net het gelukkigst zou zijn... Ik heb er geen panklaar antwoord op, als dat dan al zou bestaan...
Het is ook helemaal mijn bedoeling niet om te moralistisch te willen klinken, ik besef van mezelf dat ik ook te veel gewend ben aan de luxe en mogelijkheden die we hebben in Europa. Ik ga ook blij zijn als ik terug "gewoon" kan eten en drinken, een koekje uit de kast kan nemen wanneer ik dat wil, ... Maar de dingen die ik hier zie zetten me wel aan het denken...

Groeten
Matthias